Per fillim vit

 Shpesh po e gjej vetën ku 

Mezi fillon dita dhe... tashmë është gjashtë e mbrëmjes.

 Mezi mbërriti dita e hënë dhe tashmë është e premte.

 ... dhe muaji tashmë ka mbaruar.

 ... dhe viti ka mbaruar.

 ... dhe tashmë kanë kaluar 30, 50 apo 60 vjet nga jeta jonë.

 ... dhe e kuptojmë se kemi humbur prindërit, miqtë tanë.

 dhe e kuptojmë se është tepër vonë për t'u kthyer...

 Pra... Le të përpiqemi, pavarësisht gjithçkaje, të shijojmë kohën e mbetur...

 Le të vazhdojmë të kërkojmë aktivitete që na pëlqejnë...

 Le të vendosim pak ngjyrë në grinë tonë...

 Le të buzëqeshim me gjërat e vogla në jetë që vendosim qetësi në zemrat tona.

 Dhe pavarësisht gjithçkaje, duhet të vazhdojmë ta shijojmë me qetësi këtë që na ka mbetur.  Le të përpiqemi të mos kujtojmë shpesh ë kaluarën...

 Po e bej pasi këtë pasi..

 Ne e lëmë gjithçka për më vonë, sikur "pas" është e jona.

 Sepse ajo që ne nuk kuptojmë është se:

 Me pas kafeja ftohet...

 më pas, prioritetet ndryshojnë...

 Më pas prishet sharmi...

 Më pas, shëndeti kalon ...

 Më pas fëmijët rriten...

 Më pas prindërit plaken...

 Më pas, premtimet harrohen...

 me pas dita behet nate...

 me pas jeta mbaron...

 Dhe pastaj shpesh është tepër vonë....

 Pra... Të mos lëmë asgjë për më vonë...

 Sepse ende duke pritur shihemi më vonë, ne mund të humbasim momentet më të mira,

 eksperiencat më të mira,

 miqtë më të mirë,

 familjën tonë

 Dita është sot... Momenti është tani...

 Nuk jemi më në moshën ku mund të lejojmë të shtyjmë atë që duhet bërë menjëherë.

Shëndet e gëzime 

Ilire S. Ahmeti